Iemand attendeerde me op het boek ‘Het napalm meisje’ van Kim Phuc. Bekend is ze van de foto, waarop ze naakt wegrent, waarvan de fotograaf in 1972 de Pullitzer Prize kreeg.
In het boek beschrijft ze haar levensverhaal van oorlogsslachtoffer naar vredesambassadeur.
Wat mij als mediator vooral aanspreekt is het onderwerp ‘vergeving’. Hoe kan de keuze voor vergeving het leven van een mens zo bepalen.

Het napalmmeisje
De Vietnamese Kim Phuc was 9 jaar toen haar dorp Trang Bang door het Zuid-Vietnamese leger met napalmbommen werd bestookt. Samen met haar ouders en dorpsbewoners zocht ze bescherming in de pagode. Tevergeefs, want de 1.200 graden hete napalmwalmen verschroeiden Kims kleren en verbranden haar lichaam. Op de foto is ze op de vlucht voor het napalmbombardement. Ondanks haar afgrijselijke verwondingen herstelde Kim. Ze mocht na 14 maanden het ziekenhuis in Saigon verlaten. Later werd ze christen en de ervaring van liefde en genade veranderde opnieuw haar leven. Ze leed fysieke en emotionele pijn met een lichaam vol littekens en door elke keer de aandacht niet op de pijn te richten maar haar vertrouwen op God te stellen wist ze uiteindelijk hoop en vrede te vinden.

Haar vlucht naar de vrijheid in 1992 liep via Cuba naar Canada. Hoe wonderlijk het leven van Kim, haar man en later haar kinderen als vluchteling verloopt en hoe fotografen haar wisten te vinden als ‘het meisje van de foto’. Ze neemt daarna een besluit ‘Ik ga mijn angst, mijn foto, mijn verleden niet langer uit de weg. Vanaf nu weiger ik me te verstoppen.’

Ze wordt gevraagd om te spreken op een veteranendag voor Vietnam veteramen en wil het publiek overtuigen dat ongeacht wat de vraag mocht zijn, het antwoord nooit oorlog is. Haar ideaal werd daar zwaar beproefd. ‘Ik was dankbaar voor de vergeving die God mij had geschonken. Maar of ik op mijn beurt anderen die mij iets hadden aangedaan kon vergeven, daar was ik niet zo zeker van.’ In haar speech zegt ze dat we die verschrikkingen moeten blijven herinneren, de geschiedenis kunnen we niet veranderen, de toekomst wel. ‘Zelfs als ik de piloot van het bombardement in eigen persoon zou spreken, zou ik hem zeggen dat we het verleden niet kunnen veranderen en moeten streven naar het goede voor nu en vrede voor de toekomst.’

Na de toespraak kwam er een kapitein naar voren die bevel had geven voor het napalmbombardement die dag in Trang Bang. ‘Kun je me vergeven?’. Dit was een cruciaal moment. ‘Ik vergeef u, het is goed zo’. Na deze Amerikaanse Vietnamveteraan vergeven te hebben leerde ze na verloop van tijd ook anderen te vergeven. Door te vergeven ontstond er steeds meer ruimte en vrijheid in haar hart. Een hart dat zich meer en meer vult met liefde.

Door het pad te kiezen van leven in liefde, vrede en vreugde mocht Kim Phuc het leven van lijden, wrok en woede overwinnen. In een mediation is vergeving een belangrijk onderdeel. Door te kiezen voor vergeving, zeg je als het ware tegen de ander: “Door jouw daad heb je wel mijn verleden geroofd, maar ik geef je niet mijn toekomst”. Ik las dit boek voordat de oorlog in de Oekraïne begon, nu ik dit opschrijf raakt het verhaal me nog meer.

Petra Blijdorp-van der Knijff, April 2022

Secured By miniOrange